«Ξέρω το καλύτερο για σένα!»
Μία φράση που “πότιζε” και συνεχίζει να “ποτίζει” τα ντουβάρια των δανεικών σπιτιών μας κάθε φορά που διατυπωνόταν με ελαφρότητα από τα χείλη των αποτυχημένων γονιών μας. Έσκαγε σα μικρή βόμβα και μαύριζε τα παιδικά και εφηβικά μας χρόνια, καταλάμβανε το χώρο μας, τον χρόνο μας και τα συναισθήματα μας και φυσικά τις συνενοχές μας.
Η φράση υπήρχε, και εξακολουθεί να υπάρχει παντού: Κάτω από τα εφηβικά κρεβάτια, μέσα στα εξωσχολικά αναγνώσματα, στις σοκολάτες στο ψυγείο, στο ραντεβουδάκι στη γωνία, ακόμα και στη μοναδική στιγμή απόλυτης ελευθερίας του κάθε νέου. Εκείνη τη στιγμή, που λίγο πριν σε πάρει ο ύπνος κάνεις τα όνειρα για τη δική σου ζωή, για τη δική σου ευκαιρία να ευτυχίσεις.
Όμως τις περισσότερες φορές, η μικρή αυτή βομβίτσα γίνεται μεγαλύτερη και μεταμορφώνεται σε ατομική βόμβα που εξαϋλώνει κάθε όνειρο, κάθε ταλέντο και τελικά κάθε πιθανότητα ευτυχίας.
Αυτό είναι τελικά. Οι γονείς δεν είναι αποτυχημένοι, είναι απλώς δυστυχισμένοι και έχουν βάλει σκοπό της ζωής τους να δυστυχήσουν και τα παιδιά τους.
Λογικό, αφού κι αυτοί έκαναν όνειρα κάποτε, που καταστράφηκαν από κάποιους.
Αντί λοιπόν να σκεφτούν να μην το επαναλάβουν στα παιδιά τους, σαν καρμπόν ξεπατικώνουν τις ίδιες συμπεριφορές, ευνουχίζουν κάθε προσπάθεια διαφοροποίησης και μπαζώνουν κάθε λουλούδι που ανθίζει μέσα στις “πολυτελείς” μεζονέτες των τραπεζών.
Όλα αυτά είναι συμπεράσματα που βγάζει κανείς βλέποντας και παρατηρώντας τις συμπεριφορές, αλλά κυρίως τα δειλά χαμόγελα. Αυτά που κρύβουν την απόλυτη θλίψη για τη μοναδική και πιο πολύτιμη χαμένη ευκαιρία. Την ευκαιρία της ζωής.
Η επιλογή του καθενός από μας για το δρόμο που θα ακολουθήσει στη ζωή του, είναι μόνο κατ’ όνομα “δική του επιλογή”, καθώς από μικροί μαθαίνουμε να αποδεχόμαστε τις επιλογές των άλλων για μας και περνώντας τα χρόνια τις οικειοποιούμαστε.
Το κατεστημένο καθεστώς, χρησιμοποιώντας ως ξενιστή τα σώματα των γονιών μας, επεμβαίνει στη φύση τους ως άλλος εξωγήινος και τους μετατρέπει σταδιακά σε κύριους εκπρόσωπους του “συστήματος”, που ποτέ δεν ήταν ανθρώπινο. Τελικά ζουν ανάμεσά μας και δεν είναι καθόλου αστείο ή υπερβολικό αυτό.
Με πόσες ευαισθησίες γεννιέται ένα ανθρώπινο ον, με πόση φαντασία ζωγραφίζουν τα μικρά ανθρωπάκια, με πόση ευκολία γελάνε και με πόση αγάπη “πνίγουν” τα πάντα γύρω τους.
Και μεγαλώνοντας όλα αυτά χάνονται.
Οι “εξωγήινοι” βρήκαν το πιο αποτελεσματικό σύστημα για να μας κάνουν υποχείρια του πολιτισμού τους και αυτό είναι η “μη επιλογή”.
Το χειρότερο είναι ότι η διεισδυτικότητα αυτού του “όπλου” είναι τόσο μεγάλη που αφομοιώθηκε από τα γονίδια μας και θεωρείται ως μέρος της φυσικής εξέλιξης του είδους μας.
Το μικρό ανθρωπάκι γεννιέται αγνό, με πολλές ευαισθησίες και με έμφυτη την ικανότητα να αγαπά και ν’ αγαπιέται. Όμως οι ξενιστές των εξωγήινων – οι γονείς – μαθαίνουν το μικρό ανθρωπάκι να είναι καχύποπτο, χωρίς περιττές ευαισθησίες και το χειρότερο, να μην σκέφτεται πια κανέναν, παρά μόνο την πάρτη του.
Με πόσες ευαισθησίες γεννιέται ένα ανθρώπινο ον, με πόση φαντασία ζωγραφίζουν τα μικρά ανθρωπάκια, με πόση ευκολία γελάνε και με πόση αγάπη “πνίγουν” τα πάντα γύρω τους. Και μεγαλώνοντας όλα αυτά χάνονται.
Η φράση: “ξέρω το καλύτερο για σένα”, είναι μία παραλλαγή της αρχικής φράσης που εισήγαγαν οι εξωγήινοι μόλις πάτησαν το πόδι τους στη γη και μας δόθηκε εν είδει εντολής.
«Ξέρω το καλύτερο μόνο για σένα» ήταν η εντολή που θα καταστρατηγούσε για πάντα το ανθρώπινο είδος και τις επιλογές του.
Ασυνείδητα πλέον δεν αφήνουμε επιλογές στα παιδιά μας, πιστεύοντας ότι ακολουθώντας τις δικές μας επιλογές θα ενταχθούν στον στίβο της ζωής καλύτερα και θα ευτυχίσουν ως ενήλικες.
Όμως μάλλον δεν είναι έτσι, και δεν είναι καθόλου δύσκολο να το διαπιστώσει κανείς.
Ενήλικες πνιγμένοι από το άγχος και τα χρέη, με εξοντωτικούς ρυθμούς ζωής, περιφέρονται από υποχρέωση σε υποχρέωση μέσα στα χρεωμένα τους αμάξια και καταλήγουν αργά το βράδυ κατάκοποι στα χρεωμένα τους νοικοκυριά και δεν έχουν τη δύναμη πια ούτε να πουν σ’ αγαπώ.
Και αυτό με τον καιρό γίνεται βίωμα και η αγάπη δεν είναι πια ανάγκη, αλλά βάρος που αδυνατούμε να σηκώσουμε και καταλήγουμε τελικά μόνοι – μαζί με τα άλλα ανδροειδή – στο σπίτι να κοιτιόμαστε, αλλά να μη βλέπουμε την κατάστασή μας.
Είμαστε απλώς μία μηχανή παραγωγής “πολιτισμού” χωρίς επίγνωση, συνείδηση και συναισθήματα και αν αυτό δεν είναι αλγόριθμος που μας έχουν επιβάλει κάποιοι από “κει έξω”, τότε τί είναι;
Ενήλικες πνιγμένοι από το άγχος και τα χρέη, με εξοντωτικούς ρυθμούς ζωής, περιφέρονται από υποχρέωση σε υποχρέωση μέσα στα χρεωμένα τους αμάξια και καταλήγουν αργά το βράδυ κατάκοποι στα χρεωμένα τους νοικοκυριά και δεν έχουν τη δύναμη πια ούτε να πουν σ’ αγαπώ.
Κι όμως υπάρχει λύση.
Πρέπει να “δούμε” προς τα παιδιά και να μάθουμε απ’ αυτά πώς είναι κανονικά να είσαι ξανά άνθρωπος.
Να μην “ξέρουμε τι είναι καλύτερο γι’ αυτά” και να τα αφήσουμε να μάθουν μόνα τους για τη ζωή.
Εξάλλου δικιά τους είναι!
Και ίσως, μετά από αιώνες, καταφέρουμε να κατατροπώσουμε τον εξωγήινο εχθρό μας και να δώσουμε στην “ελεύθερη επιλογή” τη αξία που της αρμόζει.
Γιάννης Αρχιμανδρίτης
