Για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε τι συμβαίνει γύρω μας, θα πρέπει να απεκδυθούμε τα ξεσκισμένα ρούχα της λιγοστής λογικής που μας έχει απομείνει και να φορέσουμε τα άμφια του παραλογισμού.
Στην χώρα μας εν έτη 2017 μ.Χ., ο πολίτης είναι ανελεύθερος να κάνει επιλογές που αφορούν τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις (αν έχει) , λοιδορείται για τις σεξουαλικές του επιλογές, λογοκρίνεται για τις πολιτικές του απόψεις και εμμέσως εμποδίζεται να εκφραστεί καλλιτεχνικά, για τον απλούστατο λόγο ότι το κράτος δεν είναι αρωγός της τέχνης, όπως ορίζεται ξεκάθαρα απ’ το σύνταγμα.
Ο έφηβος, ο νεαρός επιστήμονας, ο καλλιτέχνης, η νοικοκυρά, “βιάζονται” κατά συρροή από ανέραστους ρασοφόρους που οι παρά φύσιν επιλογές τους έχουν “πνίξει” το μυαλό τους με άσβεστο μίσος για κάθε τι φυσιολογικό και προοδευτικό.
Οι αρχιρασοφόροι “εκπρόσωποι του Θεού”, εκμεταλλευόμενοι την ανοχή του κράτους (για την ακρίβεια του κάθε κράτους) νομιμοποιούν την ανωμαλία και την αντιδραστικότητα και θέτουν εκτός “ηθικής” το φυσιολογικό.
Αυτοί βέβαια πολύ καλά πράττουν, δεδομένου ότι τα οφέλη από από μία τέτοιου είδους κοινωνική συναλλαγή είναι μεγάλα γι’ αυτούς και τους φιλαράκους τους. Χρήμα και εξουσία. Δε θα μπορούσε να είναι τίποτα διαφορετικό.
Το γελοίο του πράγματος όμως είναι άλλο
Οι φέροντες τον “λόγο του θεού” έχουν έναν ανίκητο στρατό.
Μυστακοφόροι θρησκόληπτοι και αειπάρθενες κυρίες βγαίνουν στους δρόμους και χωρίς καμία αναστολή, σπάνε, λεηλατούν και με σταυρούς στο χέρι επιβάλλουν του “Θεού τη χάρη”.
Εν ολίγοις, νεαρές κοπέλες που το σώμα τους με το ζόρι κρατάει την σεξουαλικότητα να μην εκραγεί, επιστήμονες με αδιανόητη γνώση και καλλιτέχνες με ιδέες που θα μπορούσαν να μας κάνουν καλύτερους, είναι έρμαια ανθρωποειδών που τα φλόκια έχουν κάτσει πάνω στις εγκεφαλικές τους συνάψεις και τους εμποδίζουν να κάνουν την παραμικρή λογική σκέψη.
Όμως έτσι είναι το δόγμα.
Είναι η απόλυτη αποσιώπηση κάθε ψήγματος λογικής.
Έτσι λοιπόν χωρίς καθόλου λογική, ο Έλληνας πολίτης δεν μπορεί να επιλέξει σε ώριμη ηλικία την θρησκευτική του πίστη ή τη θρησκευτική του απιστία, δεν μπορεί να ταφεί όπως ο ίδιος επιθυμεί, δεν μπορεί να επιλέξει τον σεξουαλικό του δρόμο και φυσικά δεν μπορεί να κρίνει την εκκλησία.
Και το κράτος που είναι να προστατεύσει τα δικαιώματα των πολιτών του;
Το παραπάνω ερώτημα θα μπορούσε να εκφραστεί καλύτερα: Σε ποιο ακριβώς σημείο στην ιστορία του ελληνικού κράτους προστατεύτηκαν τα ανθρώπινα δικαιώματα των ανθρώπων έναντι της εκκλησίας;
Ποτέ! Είναι η απάντηση.
Αντ’ αυτού η εκκλησία είναι ένα ασήκωτο βαρίδι στον δημόσιο βίο, καθώς δεν πληρώνει φόρους και επί πλέον το δημόσιο επιβαρύνεται με τη μισθοδοσία των κληρικών και των “άκληρων” που την στελεχώνουν.
Γιατί όμως συμβαίνουν όλα αυτά;
Κάθε “ελπιδοφόρος” πολιτικάντης που πέρασε από τα πολιτικά αξιώματα αυτού του τόπου, θα ξύπναγε και θα κοιμόταν σκεπτόμενος αυτό που σκέφτεται κάθε πολίτης: “Να παίρναμε λέει την περιουσία της εκκλησίας και να τη μοιράζαμε στους φτωχούς Έλληνες, να δίναμε και στην έρευνα και στις τέχνες και ότι περίσσευε να το δίναμε για να φτιάξουμε κάνα νοσοκομείο!”
Πιστεύω ειλικρινά ότι κάποιοι απ΄ αυτούς που κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο θα το είχαν σκεφτεί, αλλά δεν θα τα κατάφερναν ποτέ γιατί όλοι κάνανε ένα θεμελιώδες λάθος: Προσπάθησαν να κάνουν διάλογο και να τα “βρουν” κάπου στη μέση.
Θέλει όμως τη στοιχειώδη εξυπνάδα για να καταλάβεις ότι ο θεμέλιος λίθος της σκέψης των αρχιερέων δεν είναι ο λόγος (και με την έννοια της λογικής αν προτιμάτε), αλλά το δόγμα.
Το δόγμα λοιπόν “δε σηκώνει” μαλακίες! Έχει δίκιο γιατί “έτσι”, που θα έλεγε και ένα πεντάχρονο και φυσικά δεν αντιλαμβάνεται τα λογικά επιχειρήματα.
Για να είμαι πιο ακριβής, το δογματικό κέλυφος δεν επιτρέπει να παρεισφρήσει τίποτα λογικό μέσα στα πιστεύω και τα πεπραγμένα της εκκλησίας, με αποτέλεσμα να είναι σαν πέτρα σκληρό, αλλά και άμυαλο.
Κάτι τέτοιες “πέτρες” όπως το δόγμα δε θέλει κουβεντούλες, αλλά πετριές. Καταλαβαίνει μόνο από την ίδια αντιμετώπιση που η εκκλησία επιφύλασσε τόσα χρόνια στους “άπιστους”.
Τσαμπουκά λοιπόν θέλει για να “πείσουμε” την εκκλησία για το αυτονόητο, όπως αυτή τόσα χρόνια – με τον σταυρό στο χέρι – κατάσφαζε λαούς για να τους “μεταδώσει τον λόγο του θεού”.
Εξάλλου “όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος” και τόσα χρόνια η μόνη ράβδος που νιώσαμε στο πετσί μας ήταν η ποιμαντική.
Ας χρησιμοποιήσουμε λοιπόν αυτή την βυζαντινή παροιμία και ας αντικαταστήσουμε τη ράβδο του ψυχικού ξυλοδαρμού, σε ράβδους χρυσού, που απ΄ αυτούς έχει άφθονους η εκκλησία μας.
Γιάννης Αρχιμανδρίτης
